Le fandonie

Le sere de novembre, quan che a vegniva scur prest, la me mo, Pina de Nicol, daspuò thena la me contava le fandonie de una volta. Fora dal barcon su la therethara de Simon de Redi , una rufola la sciantava e liei la scomenthava sempre “senteto la rufola, la porta mel, a besogna stei attente che quan che la scianta a le sempre una desgrathia ca riva”. E dhapuò la scompenthava co le so storie, de chile che no to dormiva pì da la poura che a te vegniva. Vin cont una che al ara la chela che ai pieseva de pi… continua in “ce disto?”

Questa voce è stata pubblicata in Categoria generale. Contrassegna il permalink.

Lascia un commento